Institucija pozorišta jedan je od najstarijih vidova umetničkog izraza. Ne računajući likovnu umetnost čije korene nalazimo još na prvim pećinskim crtežima praistorijskog čoveka, preuzimanje uloga i tumačenje različitih likova kroz učenje i izgovaranje teksta na sceni, veština je prisutna rečju u svim starim civilizacijama već hiljadama godina.
Balet kao teatarski oblik igre, koji će se kasnije razviti u koncertnu plesnu formu, javlja se otprilike u isto vreme na prostoru renesansne Italije, a scena na kojoj su izvođene predstave takođe je bila prekrivena masivnim daskama seljačkog poda.
Sveopšti kulturno-umetnički i društveni procvat ove epohe ključni je faktor koji je doneo prelazak sa otvorene ili improvizovane zatvorene betonske scene, na za te svrhe specijalno sagrađenu dvoranu sa daščanim podom.
Drveni pod pokazao se kao daleko adekvatnija obloga od betona, a kako je za izvođenje baletskih koreografija bio jedina pogodna opcija, vekovima se održao kao idejno rešenje u pozorištima i operama. U slučaju klasičnih pozorišnih predstava drvo i jeste idealna obloga. Škripa dasaka i svima dobro znana lupnjava koja nastaje prilikom kretanja glumaca po sceni jedno je od važnih obeležja teatra kojeg njegovi istinski ljubitelji ni danas nisu voljni da se odreknu. Ipak, kao i u mnoge druge oblasti, u svet glume, kostima, muzike i plesa unete su neke značajne novine.
Pojavili su se žanrovi poput mjuzikla, modernog i džez baleta, stepovanja, a u repertoar mnogih pozorišta uvršteni su i sve popularniji nastupi trupa koje izvode irske plesove. Sve to značilo je da pozorišne i opersko-baletske dvorane postaju mesta na kojima se sve više igra, mesta izmenjenih prioriteta i prohteva po pitanju opremanja i scenografije.
Autor teksta: Jelena Mitrović, dipl. novinar
