Drveni podovi datiraju još iz drevnih vremena. Solomonov hram je, prema Bibliji, imao drvene podove od jele, dok su Rimljani koristili drvo za podove viših spratova. Prvi drveni podovi su se sastojali od cepanica, ravne gornje površine koje su bile jednostavno poređane jedna pored druge. Sa pojavom testere bilo je omogućeno pravljenje manjih dasaka koje su se vezivale i činile pod.
Od XIX veka se primenjuje spoj pero-utor, sistem koji se i danas koristi kao spoj podnih obloga. Industrijska proizvodnja, koja je počela krajem XIX veka, omugućila je da ova vrsta podne obloge postane dostupna velikom broju korisnika. Veća potražnja na tržištu uslovila je i brži proces proizvodnje i jednostavnije modele slaganja, zbog čega je mozaik parket bio znatno potisnut iz upotrebe.
Klasičan parket je tada postao dominantan proizvod na tržištu drvenih podova. Najčešće je bio slagan po modelu “riblje kosti”. Ubrzo je počela i proizvodnja lamel parketa. Tokom XX veka razvijena je nova vrsta parketa – višeslojni parket za čiju se proizvodnju osim drveta koriste i ploče na bazi drveta. Razvijeni su takođe i kompoziti na bazi drveta, kakav je laminat.
Drveni podovi nastaju iz primarne prerade drveta. Iz trupaca se seku daske koje se sortiraju prema određenom standardu u odnosu na to šta se u kojoj klasi toleriše (čvorovi, beljika, diskoloracija). Ovi standardi nisu usaglašeni, ali godine 2005. su usvojeni SRPS EN standardi za drvo. Daske se, nakon sečenja, zatim suše do upotrebnog nivoa vlažnosti, koji za parket na domaćem prostoru, iznosi od 7 do 11%. Kada se osuše, daske se dalje prerađuju do poluproizvoda iz koga daljom preradom nastaje gotov proizvod.
AUTOR TEKSTA: Ljubica Slavković, M.Arch.
